هپاتیت ویروسی است که باعث التهاب کبد می‌شود. گونه‌های مختلف هپاتیت از جمله هپاتیت A، B، C و D وجود دارد. شایع ترین نوع‌های هپاتیت A، B و C هستند. هپاتیت A معمولا یک عفونت کوتاه مدت است در حالی که هپاتیت B و C می‌تواند باعث عفونت‌های طولانی مدت یا مزمن شود.

این امکان وجود دارد که یک فرد همزمان هپاتیت B و هپاتیت C داشته باشد. این مقاله تفاوت بین این دو ویروس، گزینه‌های درمانی موجود و چشم انداز افرادی که عفونت دارند و خطرناک ترین نوع هپاتیت را بررسی می‌کند. جهت مشاوره تلفنی رایگان با کلبه سلامتی تماس بگیرید.

هپاتیت B

قرار گرفتن در معرض ویروس هپاتیت B می‌تواند باعث ایجاد عفونت حاد در 6 ماه اول شود. این بیماری کوتاه مدت علائمی شبیه آنفولانزا ایجاد می‌کند. اگرچه امکان ابتلا به هپاتیت B از طریق تماس با خون آلوده وجود دارد، اما انتقال اغلب از طریق مایعات بدن اتفاق می‌افتد. انتقال هپاتیت B ممکن است از طریق رابطه جنسی نیز رخ دهد و یک زن امکان دارد عفونت را در حین زایمان به نوزاد منتقل کند.

برخی از افراد ممکن است ویروس را از سیستم خود پاک کنند، اما برخی دیگر به هپاتیت B مزمن مبتلا می شوند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) گزارش می‌دهد که هر چه زمانی که فرد به عفونت هپاتیت B مبتلا می‌شود جوان تر باشد، احتمال ابتلا به عفونت مزمن بیشتر است ،  برای مشاوره پزشکی رایگان تماس باگیرید.

به عنوان مثال، تخمین زده می‌شود 90 درصد از نوزادان مبتلا به این ویروس، به عفونت مزمن مبتلا شوند. حقایق کلیدی اضافی در مورد ویروس هپاتیت B از CDC عبارتند از:

• تخمین زده می‌شود که 850000 نفر در ایالات متحده به هپاتیت B مبتلا هستند، اما رقم واقعی ممکن است نزدیک به 2.2 میلیون نفر باشد.
• حدود 257 میلیون نفر در سراسر جهان به هپاتیت B مبتلا هستند.
• هر سال حدود 21000 عفونت جدید در ایالات متحده وجود دارد.
• انتقال اغلب در نتیجه زایمان، رابطه جنسی محافظت نشده با فردی که ویروس دارد، استفاده مشترک از سوزن یا تجهیزات پزشکی حاوی خون (مانند مانیتورهای گلوکز)، یا به اشتراک گذاشتن وسایل شخصی مانند تیغ یا مسواک رخ می‌دهد.

هپاتیت C

هپاتیت C نیز ممکن است باعث عفونت حاد شود. بر اساس گزارش موسسه ملی دیابت و بیماری‌های گوارشی و کلیوی (NIDDK)، تخمین زده می‌شود که 75 تا 85 درصد از افراد مبتلا به هپاتیت C حاد نیز به هپاتیت C مزمن مبتلا شوند.

با این حال، حدود 50 درصد از افراد مبتلا به هپاتیت C نمی‌دانند که به آن مبتلا هستند. حقایق کلیدی اضافی در مورد ویروس هپاتیت C عبارتند از:

• حدود 3.5 میلیون نفر در ایالات متحده با هپاتیت C زندگی می‌کنند. حدود 75 درصد از مبتلایان به هپاتیت C بین سال‌های 1945 و 1965 متولد شده‌اند.
• سالانه حدود 41000 عفونت جدید در ایالات متحده رخ می‌دهد.
• انتقال به دلیل قرار گرفتن در معرض خون آلوده رخ می‌دهد که می‌تواند از طریق سوزن‌های مشترک، کنترل ضعیف عفونت یا زایمان اتفاق بیفتد.
• افرادی که قبل از سال 1992 تزریق خون یا پیوند عضو دریافت کرده‌اند نیز ممکن است در طی این روش به عفونت مبتلا شده باشند. پس از سال 1992، پزشکان شروع به غربالگری خون از نظر هپاتیت C قبل از انتقال خون به افراد کردند.

تفاوت هپاتیت B و هپاتیت C

هپاتیت B و هپاتیت C هر دو عفونت‌های ویروسی هستند که به کبد حمله می‌کنند و علائم مشابهی دارند. مهمترین تفاوت بین هپاتیت B و هپاتیت C این است که افراد ممکن است از تماس با مایعات بدن فردی که به این عفونت مبتلا شده است به هپاتیت B مبتلا شوند.

هپاتیت C معمولاً فقط از طریق تماس خون به خون منتشر می‌شود. نه هپاتیت B و نه C از طریق سرفه، شیر مادر، اشتراک غذا یا در آغوش گرفتن فردی که مبتلا به عفونت است، سرایت نمی‌کند. بسیاری از افرادی که به هپاتیت مبتلا هستند تا زمانی که عفونت پیشرفت نکرده باشد از آن آگاه نمی‌شوند.

علائم و اثرات طولانی مدت خطرناک ترین نوع هپاتیت کدام است؟

هپاتیت B و C اغلب علائم مشابهی در هر دو مرحله عفونت حاد و مزمن ایجاد می‌کنند. علائم هپاتیت B در مرحله حاد معمولا در عرض 6 ماه پس از قرار گرفتن در معرض ویروس اولیه رخ می‌دهد. این علائم می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• ادرار زرد تیره
• خستگی
• تب
• درد مفاصل
• حالت تهوع
• مدفوع رنگ پریده یا خاکستری
• استفراغ
• زرد شدن پوست یا چشم‌ها که به آن یرقان می‌گویند

برخی از کودکان بسیار خردسال مبتلا به هپاتیت B علائمی را تجربه نمی‌کنند. حدود 15 تا 25 درصد از افراد مبتلا به هپاتیت B به بیماری مزمن کبدی مبتلا می‌شوند که می‌تواند شامل آسیب کبدی، سیروز و سرطان کبد باشد.

هپاتیت C حاد می‌تواند همان علائم عفونت حاد هپاتیت B را ایجاد کند. با این حال، هپاتیت C بیشتر از هپاتیت B به یک بیماری مزمن تبدیل می‌شود. از بین مبتلایان به هپاتیت C مزمن، CDC تخمین می‌زند که 5 تا 20 درصد افراد به سیروز مبتلا می‌شوند که زخم کبد است. آنها همچنین بیان می‌کنند که 1 تا 5 درصد افراد مبتلا به هپاتیت C بر اثر سیروز یا سرطان کبد جان خود را از دست می‌دهند.

بسیاری از افراد ممکن است تشخیص ندهند که به هپاتیت B یا C مبتلا هستند تا زمانی که برای سایر اختلالات خونی غربالگری انجام ندهند. برخی دیگر ممکن است علائمی داشته باشند که نشان دهنده مشکلات کبدی باشد، مانند احتباس مایعات، مدفوع رنگ پریده یا مشکلات خونریزی.

خطرناک ترین نوع هپاتیت کدام است؟

همانطور که گفته شد، 3 نوع اصلی هپاتیت وجود دارد: هپاتیت A، B، و C. هپاتیت C ممکن است خطرناک ترین، شدیدترین و کشنده ترین باشد، اما حتی کسانی که بیماری حاد دارند می‌توانند بدون آسیب کبدی پایدار بهبود یابند.

تا 70 درصد از مبتلایان به هپاتیت C به بیماری مزمن کبدی مبتلا و تا 20 درصد به سیروز مبتلا می‌شوند. بر اساس گزارش مرکز کنترل بیماری، تا 5 درصد از بیماران مبتلا به هپاتیت C بر اثر سیروز یا سرطان کبد جان خود را از دست خواهند داد. در سال 2014، 19600 مورد مرگ ناشی از هپاتیت C در مقایسه با 1800 مورد مرگ ناشی از هپاتیت B وجود داشت. هپاتیت A به ندرت کشنده است.

با جدیدترین اشکال درمان ضد ویروسی، هپاتیت C مزمن در اکثر افراد قابل درمان است. درمان هپاتیت C مزمن چندین نسل از داروها را طی کرده است. چندی پیش، درمان به اینترفرون آلفا-2b (اینترون A) یا اینترفرون پگیله شده آلفا-2b (پگترون) و ریباویرین (RibaPak و دیگران) محدود شد. اینترفرون و اینترفرون پگیله شده باید زیر پوست (زیر جلدی) تزریق شوند، در حالی که ریباویرین از طریق دهان مصرف می‌شود. این درمان ترکیبی امروزه به ندرت مورد استفاده قرار می‌گیرد و تنها برای کمترین ژنوتیپ‌های ویروس هپاتیت C (HCV) توصیه می شود. در صورتی که نیاز به مشاوره تلفنی پزشکی رایگان با متخصصان را دارید لطفا با مجموعه کلبه سلامتی در تماس باشید.

از سال 2010، داروهای ضد ویروسی با اثر مستقیم (DAA) مورد استفاده قرار گرفته است. نسل دوم ضد ویروس‌ها برای HCV، مهارکننده‌های پروتئاز تلاپرویر (Incivek) و بوسپروویر (Victrelis) بودند که هر دو از راه خوراکی مصرف می‌شدند. اینها در ترکیب با داروهای قبلی برای افزایش اثربخشی استفاده می‌شدند. این داروها نیز دیگر مورد استفاده رایج نیستند و با گزینه‌های بهتری جایگزین شده‌اند.

همانطور که بیشتر در مورد چگونگی تکثیر ویروس هپاتیت C در سلول‌های کبدی آموخته شده است، داروهای جدید برای تداخل با این تکثیر در مراحل مختلف ادامه می‌یابد. به این ترتیب، ما دیگر به نسل‌های دارو فکر نمی‌کنیم، بلکه به دسته‌بندی‌های راه‌های درمانی فکر می‌کنیم. تحقیقات و توسعه این داروهای ضد ویروسی با اثر مستقیم ادامه دارد و هر چند ماه یک بار عوامل جدیدی به بازار می‌آیند. هر دسته با افزودن داروهای جدید، که ایمن تر و مؤثرتر هستند، بهبود یافته و گسترش می یابد.

همانطور که قبلا اشاره شد، ژنوتیپ‌های متعددی از HCV وجود دارد. داروهای ضد ویروسی مختلف بر اساس اثربخشی نشان داده شده در آزمایشات بالینی برای ژنوتیپ‌های مختلف تایید و توصیه می‌شوند. این امر به ویژه صادق است زیرا درمان توصیه شده برای هر ژنوتیپ مکرراً با در دسترس قرار گرفتن داروهای جدید و تحقیقات جدید تغییر می‌کند. شرح دقیق همه توصیه‌ها، گزینه‌ها و نحوه عملکرد آنها خارج از محدوده این مطلب است. همه این داروها فقط باید تحت نظر یک متخصص پزشکی استفاده شوند. داروهای ضد ویروسی با اثر مستقیم در حال حاضر در دسترس و رایج عبارتند از:

• سیمپرویر (Olysio)
• پاریتاپرویر/ریتوناویر (همیشه ترکیبی)
• لدیپاسویر
• ombitasvir
• داکلاتاسویر (داکلینزا)
• سوفوسبوویر (Sovaldi)
• داسابوویر

چگونه هپاتیت درمان می‌شود؟

در حال حاضر هیچ درمانی برای هپاتیت B وجود ندارد، اما پزشک علائم فردی که مبتلا به عفونت است را زیر نظر می‌گیرد و اقداماتی را توصیه می‌کند که می‌تواند سلامت کبد را بهبود بخشد.

توصیه‌های ممکن عبارتند از:

• از نوشیدن الکل خودداری کنید زیرا می‌تواند به کبد آسیب برساند
• اجتناب از داروهایی که کبد فیلتر می‌کند، از قبیل مکمل‌های غذایی و گیاهی است

درمان‌های اضافی هپاتیت B به علائم خاص فرد و هر گونه عارضه‌ای که رخ می‌دهد بستگی دارد. از سال 2013، پزشکان قادر به تجویز داروهایی هستند که می‌توانند هپاتیت C را در اکثر افراد درمان کنند. این داروهای ضد ویروسی شامل لدی‌پاسویر/سوفوسبوویر (هاروونی) و داکلاتاسویر (داکلینزا) است.

پزشک بسته به ژنوتیپ یا تنوع هپاتیت C که فرد دارد، داروهای مختلفی را تجویز می‌کند. معمولا مصرف این داروها به مدت 12 تا 24 هفته ضروری است.

راه‌های جلوگیری از ابتلا به خطرناک ترین نوع هپاتیت

یک واکسن برای هپاتیت B وجود دارد. این واکسن بدن را تحریک می‌کند تا آنتی بادی‌ها یا سلول‌های ایمنی بسازد که می‌توانند با عفونت هپاتیت B مبارزه کنند. افراد در معرض خطر قرار گرفتن ابتلا به هپاتیت B، نوزادان و افراد مبتلا به عفونت HIV باید واکسن هپاتیت B را دریافت کنند.

بسیاری از مدارس و طرح‌های بهداشت عمومی به طور معمول واکسن هپاتیت B را به کودکان ارائه می‌دهند. هیچ واکسنی برای هپاتیت C در دسترس نیست. با این حال، شیوه‌های خاص سبک زندگی می‌تواند به جلوگیری از انتقال هر دو ویروس کمک کند، از جمله:

• خودداری از استفاده سوزن مشترک
• انجام رابطه جنسی ایمن، به خصوص اگر فردی بیش از یک شریک جنسی داشته باشد
• آموزش کارکنان مراقبت‌های بهداشتی که به صورت دائمی در معرض خطر ابتلا به هپاتیت (از طریق سوزن‌های آلوده)
• اطمینان از اینکه سالن‌های خالکوبی از تمیز کردن کامل و شیوه‌های ایمنی استفاده می‌کنند
• اجتناب از به اشتراک گذاشتن وسایل مراقبت شخصی، مانند مسواک یا تیغ

خطرناک ترین نوع هپاتیت کدام است؛ جمع‌بندی

هر دو عفونت هپاتیت B و C می‌توانند اثرات کوتاه مدت و طولانی مدت داشته باشند. با این حال، هپاتیت C بیشتر از هپاتیت B به یک بیماری مزمن تبدیل می‌شود. یک فرد می‌تواند هپاتیت B را از طریق مایعات بدن منتقل کند، در حالی که انتقال هپاتیت C معمولاً فقط از طریق تماس خون به خون اتفاق می‌افتد.

یک فرد ممکن است با تزریق واکسن هپاتیت B خطر انتقال هپاتیت B را کاهش دهد. پزشکان اغلب قادر هستند هپاتیت C مزمن را درمان کنند. اگر فردی دارای عوامل خطر برای هر یک از انواع هپاتیت، مانند استفاده از سوزن مشترک، سابقه رابطه جنسی محافظت نشده، یا انتقال خون قبل از سال 1992 باشد، باید در مورد انجام آزمایش هپاتیت با پزشک صحبت کند. جهت مشاوره تلفنی پزشکی با کلبه سلامتی تماس بگیرید.